پیرمردی تهی‌دست، زندگی را در ‌‌نهایت فقر و تنگدستی می‌گذراند و با سائلی و طلب کمک از دیگران، برای زن و فرزندانش قوت و غذایی ناچیز فراهم می‌کرد.

از قضا یک روز که به آسیاب رفته بود، دهقان مقداری گندم در دامن لباس‌اش ریخت و پیرمرد گوشه‌های آن را به هم گره زد و در‌‌ همان حالی که به خانه برمی‌گشت، با پروردگار از مشکلات خود سخن می‌گفت و برای گشایش آنها فرج می‌طلبید و تکرار می‌کرد:‌

ای گشایندۀ گره‌های ناگشوده، عنایتی فرما و گره‌ای از گره‌های زندگی ما بگشای!

پیرمرد در حالی که این دعا را با خود زمزمه می‌کرد و می‌رفت، یکباره یک گره از گره‌های دامنش گشوده شد و گندم‌ها به زمین ریخت. او به‌شدت ناراحت شد و رو به خدا کرد و (با زبان شعری که پروین اعتصامی آن را به‌زیبایی بیان کرده) گفت:

من تو را کی گفتم‌ای یار عزیز
کاین گره بگشای و گندم را بریز
آن گره را چون نیارستی گشود
این گره بگشودن‌ات دیگر چه بود؟!

پیر مرد نشست تا گندم‌های به زمین ریخته را جمع کند، ولی در کمال ناباوری دید دانه‌های گندم روی کیسه‌ای از زر ریخته است! پس متوجه فضل و رحمت خداوندی شد و متواضعانه به سجده افتاد و از خدا طلب بخشش کرد.

به‌قول مولانا: ‌

تو مبین اندر درختی یا به چاه
تو مرا بین که منم مفتاح راه

» شما چه برداشتی از این حکایت دارید؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: